In de praktijk leer je ook heel veel 

Dat ik pvp zou worden, lag niet in de lijn der verwachtingen. Ik heb geschiedenis en internationale betrekkingen gestudeerd. Een baan bij Binnenlandse of Buitenlandse Zaken lag meer voor de hand. Tijdens mijn studie werkte ik eerst als vrijwilliger en later betaald in de nachtopvang voor daklozen in Utrecht. Een vriendin van mij, die destijds als pvp werkte, tipte mij. "Echt iets voor jou," zei ze.

En ze had gelijk. Ik haal veel voldoening uit het zo goed mogelijk ondersteunen van cliënten. Dat ze met hun verhaal of vraag bij jou komen en vertrouwen in je stellen, vind ik mooi. Ze bevinden zich in een situatie waar ze tegen hun zin in zitten. En als je dan echt iets voor ze kunt betekenen, is dat de kers op de taart.

Doordat ik een familielid met psychische problematiek heb én ervaring in de nachtopvang, had ik van tevoren wel een beetje een beeld van wie ik zou gaan ondersteunen in de ggz. Als je nog nooit in aanraking bent gekomen met cliënten, kun je je daar misschien minder iets bij voorstellen. Je komt mensen van allerlei leeftijden en achtergronden tegen: van cliënten die al lang of vaak zijn opgenomen tot cliënten op een crisisafdeling die na een paar dagen alweer naar huis mogen. Ieder met zijn eigen verhaal. Soms onnavolgbaar, soms opvliegend, soms heel kwetsbaar. De ene cliënt is de andere niet. Maar het zijn allemaal mensen, en jij zorgt dat hun rechten worden beschermd.

In de opleiding tot pvp leer je over die rechten vanaf de basis. Pleiten voor een klachtencommissie en juridisch argumenteren kun je leren, ook als niet-jurist zoals ik. In de praktijk leer je ook heel veel. Als je wilt, zijn er altijd extra lessen te volgen, bijvoorbeeld in het schrijven van een toelichting bij een klacht.

Naast mijn pvp-werk op locatie, werk ik ook iedere week een vaste dag op de telefonische helpdesk. Dat vind ik erg prettig vanwege de afwisseling. Je krijgt niet alleen cliënten aan de telefoon, maar ook bijvoorbeeld familieleden of advocaten. Die probeer je dan zo goed mogelijk te adviseren of door te verwijzen. Soms is geruststellen al voldoende. De helpdesk draai ik het liefst op het landelijk bureau van de stichting, in plaats vanuit huis. Zo heb ik ook regelmatig contact met de medewerkers daar én collega’s uit andere teams die daar voor een bijeenkomst moeten zijn.

Ik tref de andere collega’s ook in de werkgroepen waar ik deel van uitmaak. Bijvoorbeeld de werkgroep LVB, waarin we werken aan een goede ondersteuning aan cliënten met een licht verstandelijke beperking, of de werkgroep ‘Digitale pvp’, waarin we onderzoeken en testen hoe we onze cliënten ook op afstand kunnen ondersteunen als zij dat willen. Er is voldoende te doen en samen te ontdekken.