In plaats van hulpverlener ben ik nu dienstverlener geworden.
"Voorheen werkte ik als activiteitenbegeleider in een laagdrempelige voorziening voor dak- en thuislozen en andere mensen in kwetsbare situaties. Hier vond ik vooral het contact met cliënten heel mooi. Luisteren naar mensen en hun verhaal de ruimte geven. Toch miste ik wat uitdaging in die baan; ik wilde graag meer verdieping en ingewikkelde vraagstukken kunnen uitzoeken. Als pvp doe ik beide, een goede combinatie voor mij.
In plaats van hulpverlener ben ik nu dienstverlener geworden. Dat is toch echt anders. Behandelaren en cliënten hebben vaak tegengestelde belangen. Ik ben het type pvp dat de verbinding zoekt, maar blijf tegelijkertijd altijd achter de cliënt en diens vraag of klacht staan. Laatst kreeg ik een mooi compliment van een cliënt. Hij was ontevreden over bepaalde zaken, maar wilde niet zelf het gesprek aangaan met de behandelaar. Dus gingen we samen. Daarna zei hij tegen mij dat hij zich in gesprekken met de behandelaar altijd zo 'vierkant' voelde, maar nu met mij erbij 'rond'.
In mijn team houd ik me dit jaar onder andere bezig met de dienstverlening aan cliënten met een andere culturele achtergrond. Een heel interessant onderwerp om samen met mijn collega's ons in te verdiepen. Dat vind ik echt fijn; je werkt als pvp heel solistisch, maar binnen projecten in je team kun je toch de samenwerking opzoeken. Binnen het team helpen we elkaar ook echt verder in onze professionaliteit. Bijvoorbeeld door moreel beraad, waarin je methodisch reflecteert en kijkt naar de waarden van waaruit je werkt. Je neemt dan samen echt de tijd om de diepte in te gaan en dit onder een vergrootglas te leggen.
Om dit werk te kunnen doen, moet je goed voor jezelf zorgen. Het solistisch werken kan soms zwaar zijn en je komt wel eens schrijnende situaties tegen. Vanuit de stichting is veel aandacht voor goede zelfzorg; bijvoorbeeld via het extern platform OpenUp. Daar kun je op diverse terreinen ondersteuning vragen. Toen ik vorig jaar privé iets meemaakte dat veel impact had op mij en mijn familie, kreeg ik alle ruimte om voor hen en mezelf te zorgen. Ook in de dagelijkse praktijk is er altijd wel een collega die je even kan bellen om te ventileren. Gelukkig kan ik, wanneer ik naar huis rijd door de polderweggetjes van Oost-Brabant, vaak het werk al goed loslaten. En anders zorgen mijn kinderen daar wel voor zodra ik de voordeur binnenstap!
