Ik ben opzoek naar de vraag achter de vraag
"Ik had tijdens mijn studie de toekomst al aardig voor mijzelf uitgestippeld. Na mijn HBO-studie rechten zou ik doorstromen naar de universiteit en dan advocaat worden. Dat was het plan. Ik was ook goed op weg.
Maar, het liep helaas anders. Tijdens mijn afstuderen aan het HBO werd ik ernstig ziek en de langdurige behandeling daarvoor was een zware aanslag op mijn lijf én geest. Ik heb het voor elkaar gekregen om desondanks de studie af te ronden. De volgende stap, advocaat worden, was op dat moment echt niet haalbaar. Ik ging als griffier werken bij de rechtbank, waar ik al stage had gelopen. Ik specialiseerde me in zaken over gedwongen zorg voor mensen met een psychische stoornis. Over dat onderwerp (de Wvggz) schreef ik mijn scriptie. Binnen de rechtbank werd ik een aanspreekpunt op dat rechtsgebied.
Na een tijdje was ik voldoende lichamelijk hersteld en ging ik alsnog mijn droom om advocaat te worden najagen. Maar ik kwam erachter dat ik het eigenlijk dodelijk saai vond. Het paste niet meer bij me. Ik aarzelde of ik psychologie of medicijnen zou gaan doen. Een collega van mij bij de rechtbank was gaan werken als pvp, en tipte mij; dat lijkt me ook iets voor jou.
Mijn eerste indruk van Stichting PVP was vooral ‘informeel’. Was dit wel een serieuze organisatie? Maar bij het eerste kennismakingsgesprek viel die twijfel van me af. Met mijn kennis van de Wvggz was de opleiding een eitje, juridisch gezien. Van de communicatievakken heb ik heel veel geleerd. En ik heb mezelf ook beter leren kennen tijdens de opleiding. Wat daarin heel fijn was, is dat je in de groep de ruimte krijgt om aan te geven waarom sommige zaken voor jou persoonlijk heel lastig zijn.
Maar ik had mijn zinnen erop gezet; ik word pvp. Eenmaal op de werkvloer heb ik vooral moeten leren om kritiek of boosheid van medewerkers niet persoonlijk op te vatten. Als pvp ben je een soort luis in de pels, niet alle ggz-instellingen staan met open armen op je te wachten. Ervaren collega’s die het klappen van de zweep kennen, hielpen me daar doorheen. En vanuit de stichting kreeg ik een coach. Sowieso is het kunnen praten met je collega’s over minder leuke zaken die gebeuren echt heel steunend.
Ik ben oprecht benieuwd naar wat cliënten die bij mij komen denken, voelen en wat er in ze omgaat. Ik vind het vooral mooi als het me lukt de vraag achter de vraag te achterhalen, zodat je bij de kern komt en een goed gesprek hebt. Dat helpt ze soms meer dan dat we naar de klachtencommissie gaan. Begrijp me niet verkeerd, dat vind ik ook echt super om te doen. In mijn rol als griffier heb ik heel veel zittingen bijgewoond, nu sta ik samen met de cliënt aan de andere kant. Die rol past me beter."
